این مطالعه با هدف امکان سنجی استفاده از مزو حفره MCM-41 اصلاح شده با {3-(2-آمینو اتیل آمینو) پروپیل}تری متوکسی سیلان به عنوان جاذب در حذف رنگزاهای قلیایی رود امین B و زرد 13 انجام شده است. کارایی جاذب در حذف رنگزاهای قلیایی با بررسی متغیر هایی نظیر دز جاذب، pH، زمان تماس و دمای محلول در میزان حذف مطالعه شد. نتایج نشان داد که با افزایش دز جاذب از 1 به 6 میلی گرم، زمان تماس از 10 تا60 دقیقه و دما از 25 تا º C65 میزان جذب از 60 تا 100% افزایش یافته است. همچنین شرایط بهینه حذف رنگزاها به ازای 6 میلی گرم جاذب، زمان 60 دقیقه، دمای º C 65، pH برابر با 4 برای حذف رودامین B و pH برابر با 8 برای حذف زرد 13 تعیین شد. پس از تعیین شرایط بهینه، حذف رنگزاهای رودامین B و زرد 13 مربوط به پساب دو کارخانه داروسازی و نساجی بررسی شد. بیشینه میزان درصد حذف رودامین B و زرد 13 در پساب با استفاده از جاذب MCM-41 اصلاح شده به ترتیب 63/97 و 11/96% به دست آمد.

این پژوهش، با هدف به کارگیری مزوحفره MCM-41 اصلاح شده به عنوان جاذب در حذف رنگزاهای بازی بنفش 10 و زرد 13 انجام شد. مرحله نخست، اصلاح شیمیایی با ترکیب N-(2-آمینو اتیل)-3-آمینو پروپیل تری متوکسی سیلان و مرحله دوم، اصلاح شیمیایی با پیریدین کربالدهید انجام شد. به منظور دستیابی به شرایط مطلوب حذف، اثر عامل هایی مانند مقدار جاذب، pH، زمان تماس و دما در مقدار حذف بررسی شد. جاذب در مقدارهای 1 تا 8 میلی گرم، pH در گستره 2 تا 10، زمان در 10، 30، 60، 90 و 120دقیقه و دما در 25، 35، 45، 55 و C° 65 تغییر داده شد. نتایج نشان داد که با افزایش مقدار جاذب از 1 به 6 میلی گرم، زمان تماس از 10 تا 90 دقیقه و دما از 25 تا C° 65 مقدار جذب از 60 تا 100% افزایش یافته است. شرایط بهینه حذف رنگزاها به ازای 5 میلی گرم جاذب، زمان 90 دقیقه، دمای 55 و C° 65، pH برابر با 5 برای حذف بنفش 10 و pH برابر با 8 برای حذف زرد 13 تعیین شد. پس از تعیین شرایط بهینه، حذف رنگزاهای بنفش 10 و زرد 13 مربوط به پساب دو کارخانه داروسازی و نساجی بررسی شد. بیشینه مقدار درصد حذف بنفش 10 و زرد 13 در پساب با جاذب MCM-41 اصلاح شده به ترتیب 97/15 و 95/55 % به دست آمد.

چاپ فلکسوگرافی پرکاربردترین تکنولوژی چاپ در صنایع بسته بندی می باشد. اما عدم چسبندگی مناسب مرکب بر پایه آب بر روی مقوای پوشش داده شده با پلی اتیلن یکی از مهم ترین مشکلات محسوب می شود. عوامل ارتقاء دهنده چسبندگی از نوع سیلان از جمله بهترین افزودنی هایی هستند که به عنوان عامل تشکیل دهنده اتصالات عرضی و عوامل ضد آب در صنایع مرکب و پوشش می توانند مورد استفاده قرار گیرند. در این پژوهش از عامل ارتقا دهنده N-بتا-(آمینو اتیل)-گاما-آمینو پروپیل متیل دی متوکسی سیلان و 2-(4، 3-اپوکسی سیکلوهگزیل) اتیل تری اتوکسی سیلان به منظور بهبود چسبندگی مرکب آب پایه به مقوای پوشش داده شده با پلی اتیلن استفاده شد. نتایج نشان داد بیشترین میزان چسبندگی با افزایش 5 درصد N-بتا-(آمینو اتیل)-گاما-آمینو پروپیل متیل دی متوکسی سیلان حاصل شد. افزودن ترکیبات سیلانی به ترکیب مرکب چاپ باعث افزایش زاویه تماس و آب گریزی فیلم مرکب بر روی سطح مقوای پوشش داده شده با پلی اتیلن شد. همچنین، با افزودن سیلان به ترکیب مرکب، کشش سطحی مرکب چاپ کاهش یافت.

در این تحقیق امکان استفاده از نانو سیلیکای تیمار شده به عنوان فیلر تخته لایه مورد بررسی قرار گرفته است. پس از ساخت تخته لایه با استفاده از لایه های چوبی گونه ممرز در شرایط آزمایشگاهی، ویژگی های فیزیکی و مکانیکی تخته های حاصل مورد ارزیابی قرار گرفت. عوامل متغیر این بررسی نوع سیلان (وینیل تری متوکسی سیلان و g آمینو پروپیل تری اتوکسی سیلان)، مقدار نانو سیلیکا (1%و 2%) و مقدار عامل جفت کننده سیلان (1% و 2%) بودند. تجزیه تحلیل نتایج نشان داد که کمترین مقدار جذب آب و واکشیدگی ضخامت مربوط به تخته هایی می باشد که در ساخت آنها از 1 درصد نانو سیلیکای تیمار شده با 2% وینیل تری متوکسی سیلان استفاده شده بود و تخته هایی که در ساخت آنها از 1 درصد نانو سیلیکای تیمار شده با -g%1 آمینو پروپیل تری اتوکسی سیلان استفاده شده دارای بهترین مقاومت خمشی و مدول الاستیسیته بودند. مقاومت برشی تخته های حاوی 2% نانو سیلیکای تیمار شده با 1% وینیل تری متوکسی سیلان نیز بهتر از سایر تیمارها بود. به طور کلی نتایج این بررسی نشان می دهند که استفاده از نانو سیلیکای تیمار شده با عوامل جفت کننده سیلان به عنوان فیلر چسب اوره- فرمالدهید در بهبود ویژگی های تخته لایه موثر می باشد.

اتیل وینیل الکل (EVOH) کوپلیمری از مواد نیمه بلوری با ویژگی ممانعتی خوب نسبت به عبور گاز است. همچنین مقاومت خوبی در برابر مواد شیمیایی دارد. این پلیمر با وجود نفوذپذیری کم نسبت به عبورگازها، مقاومت کمی نسبت به عبور آب و بخار آب دارد. در این پژوهش تری متوکسی متیل سیلان (به عنوان پوشش آبگریز) با روش رسوب شیمیایی بخار تقویت شده با پلاسما (PECVD) بر روی کاغذ پوشش دهی شده با پلیمر EVOHبه منظور بهبود ویژگی ممانعتی کاغذ نسبت به انتقال رطوبت لایه نشانی گردید. پوشش دهی به روشPECVD با شرایط، زمان 6 دقیقه، فشار 300 میلی تور انجام شد و تیمارهای متفاوت توان شامل 50، 70 و90 وات بودند. زاویه تماس آب به منظور تعیین بهبود ویژگی ممانعتی کاغذ نسبت به رطوبت اندازه گیری گردید. نتایج نشان داد پوشش تری متوکسی متیل سیلان منجر به افزایش 7/55% زاویه تماس آب نسبت به نمونه شاهد می گردد. بر اساس نتایج به دست آمده بهترین شرایط تیمار با توان 50 وات حاصل گردید. ویژگی های ساختاری و شیمایی لایه نازک رسوب داده شده با روش های طیف سنجی مادون قرمز(FTIR-ATR)، طیف سنجی پراکندگی انرژی پرتو ایکس (EDS) بررسی گردید. نتایج پیوند سیلان را بر روی سطح پلیمر EVOH تأیید کردند.

در این تحقیق، اثر مقدار متاکریلواکسی پروپیل تری متوکسی سیلان (MPTMS)، زمان و pH واکنش و نیز مقدار آب بر اصلاح سطحی نانوذرات سیلیکا بررسی شده است. برهم کنش های شیمیایی احتمالی بین ترکیب سیلان دار و گروه های عاملی سطح نانوذرات سیلیکا به روش طیف سنجی FTIR و میزان جذب شیمیایی و یا فیزیکی ترکیب سیلان دار بر روی سطح نانوذرات با استفاده از روش گرما وزن سنجی TGA بررسی شد. در مرحله بعد، 1 % وزنی نانوذرات اصلاح نشده و اصلاح شده به روش پلیمریزاسیون درجا، در کوپلیمر استایرن-بوتیل اکریلات (1:1) پخش گردید. با استفاده از روش های LLS و FTIR هویت شناسی لاتکس های سنتز شده انجام گرفت. نتایج به دست آمده از آزمون های هویت شناسی نانوذرات آماده سازی شده با ترکیب آلکوکسی سیلان، حاکی از برهم کنش های شیمیایی ترکیب سیلان دار با نانوذرات سیلیکا بود. بیشترین میزان پیوندخوری با سطح نانوذرات، حدود 32% وزنی، در شرایط بهینه حداکثر میزان سیلان و آب، زمان طولانی تر واکنش و در pH معادل با 4 به دست آمد. همچنین نتایج آزمون های FTIR و LLS حاکی از موفقیت واکنش پلیمریزاسیون بود. نتایج به دست آمده نشان داد که استفاده از افزودن نانوذرات سیلیکا (اصلاح شده و اصلاح نشده) موجب افزایش اندازه ذرات لاتکس شده و اصلاح سطحی تاثیر زیادی بر اندازه ذرات لاتکس تشکیل شده ندارد.

هدف از این مطالعه، توسعه دو نوع MCM-41 اصلاح شده جدید با حلقه فورانی برای حذف مس (II) از آب است. جاذب ها از روش آمین دارکردن سطوح MCM-41 با استفاده از 3-آمینو پروپیل تری متوکسی سیلان و 3-(2-آمینو اتیل آمینو) پروپیل تری-متوکسی سیلان، در مرحله اول تهیه شد و سپس با استفاده از ترکیب فورفورال و واکنش تراکمی، سطوح MCM-41 دارای گروه های فورانی شد که به طور مخفف MCM-41@NOوMCM-41@N2O نام گذاری شدند. شناسایی و بررسی ساختار جاذب های تهیه شده با استفاده از فناوری های XRD، FT-IR وBET انجام پذیرفت. غلظت یون های محلول به وسیله طیف سنجی جذب اتمی شعله ای (FAAS) تعیین شد. کارایی جاذب ها در حذف یون های مس با بررسی متغیر هایی مانند مقدار جاذب، pH، زمان تماس و دمای محلول مطالعه شد. تعادل جذب برای هر دو جاذب از مدل فروندلیش پیروی می کند. بررسی سینتیکی جذب سطحی نشان می دهد که سینتیک جذب برای هر دو جاذب از مرتبه دوم است. نوآوری کار حاضر در مطالعه جذب یون های Cu(II) محلول در آب بر سطح جاذب MCM-41@NO به روش محاسبه ای مکانیک ملکولی مونت کارلو و مقایسه نتیجه های محاسبه ها با نتیجه های پژوهش تجربی است. نتیجه های محاسبه ها نشان داد که یون های مس در فاصله 63/1 آنگستروم از سطح جاذب MCM-41@NO و با انرژی kCal/mol 75/0 بیش ترین احتمال توزیع را نشان می دهند.

در این تحقیق اثر یک بهبود دهنده چسبندگی سیلیکونی بر روی چسبندگی رزین اپوکسی با سخت کننده آمینو سیلیکونی بررسی شده است. برای این منظور 2-N آمینو اتیل3  آمینو پروپیل تری متوکسی سیلان به عنوان افزودنی در فرمولاسیون لاک اپوکسی وارد شده و اثر آن با بهره گیری از فرآیند سل ژل بر خواص نهایی روکش مورد بررسی قرار گرفت. آزمون های چسبندگی، سختی ویکرز، کشش و آزمون مکانیکی-گرمایی  (DMTA)نشان دهنده افزایش چسبندگی روکش در حضور ترکیب آمینو سیلان نسبت به رزین اپوکسی-سیلیکون است. دلیل این امر به برقراری پل های شیمیایی در اثر ایجاد پیوندهای کووالانس بین سیلانول ها و هیدروکسیل های سطح و همچنین واکنش بین گروه آمینو سیلان با گروه اپوکسی رزین اپوکسی و گروه های سیلان سخت کننده ارتباط داده شد. از طرف دیگر تشکیل شبکه سه بعدی سیلوکسان در مرحله متراکم شدن سیلانول ها، افزایش چگالی شبکه ای سیستم و تراکم فیلم رنگ را سبب گردید.

در این پژوهش، از آبکافت مخلوط تترا اتوکسی سیلان و 3- مرکاپتو پروپیل تری متوکسی سیلان در مجاورت کاتالیزور قلع، پلی 3- مرکاپتو پروپیل سیلوکسان نامحلول تهیه شد. محصولات زیادی با استفاده از نسبت مولی متفاوت از تترا اتوکسی سیلان به 3- مرکاپتو پروپیل تری متوکسی سیلان (1:5، 1:2، 1:1، 2:1 و 5:1) تهیه شد. بهترین نسبت مولی که بیشترین جذب فلز را داشت برای ارزیابی بیشتر انتخاب شد. سپس، قابلیت این لیگاند برای استخراج یونهای فلزات سنگین (مانند +Pb2، +Cd2، +Cu2، +Zn2، +Hg2 و +Ni2) از محلول در pHهای مختلف (8>2<pH) معین شد. روشهای جذب اتمی و تیتر کردن کمپلکس سنجی برای تعیین محتوای فلز در محلول یون فلز بکار گرفته شد.